Kuba – wyspa jak wulkan gorąca.

Historia Kuby od samego początku została zdominowana przez swoje strategiczne położenie dla wielkich mocarstw. Przez wiele stuleci Kubańczycy toczyli bój o rzeczywistą i trwałą niepodległość, najpierw jako hiszpańska kolonia, później satelita USA, a następnie mimo powstania narodowego w 1959r, aż do 1989r. podpierając swoją gospodarkę na pomocy Związku Radzieckiego.

Tak niekorzystna sytuacja polityczna Kuby w XXI wieku spowodowała, że kraj ten stanął na istnym rozdrożu, bowiem rozwój autentycznej samodzielności Kuby wciąż jest blokowany ideologią komunizmu. Fakt ten jednak nigdy nie zdominował Kubańczyków, którzy do dziś są uznawani za jeden z najbardziej umuzykalnionych i tanecznych narodów świata. To właśnie tam rodzili się i nadal przy dźwiękach muzyki, rodzą się najlepsi tancerze, ludzie, którzy całe swoje życie potrafią przedstawić za pomocą tańca.

Na skutek kolonizacji Kuby przez Hiszpanów, oraz sprowadzania na wyspę niewolników, afrykańskich, poprzez fuzję muzyki, na Kubie powstał jeden z najpiękniejszych tańców latynoamerykańskich – rumba.

Na Kubie niewolnictwo zostało zniesione dopiero pod koniec XIX wieku. Dawni niewolnicy zsyłani z zachodniego wybrzeża Afryki, bez pieniędzy i bez ziemi zaczęli osadzać się w małych społecznościach na przedmieściach miast. W wolnym czasie, ale również podczas pracy wygrywali oni na różnych przedmiotach rytm muzyki, do której tańczyli później na organizowanych fiestach, w domach, na ulicach miast. Z czasem przedmioty codziennego użytku, na których grali, zamienili na bębny, a rumba którą tańczyli szybko stała się tańcem narodowym kraju.

Słowo rumba pochodzi od słowa rumbear, które oznacza uliczne fiesty. Najważniejszy jest w niej rytm, który jest bodźcem do tańca. Typowa rumba kubańska jest tańcem o natężeniu erotycznym, pełnym gwałtownych ruchów mężczyzn i zmysłowych ruchów kobiet. Istnieją trzy podstawowe formy rumby : guaguanco, yambu i columbia, a każda z nich różni się tempem, stylem, oraz charakterem.
Po raz pierwszy rumba trafiła do Europy w latach 20-tych XX wieku. Grupa kubańskich tancerzy zaprezentowała ten taniec w Paryżu, a następnie w Londynie, jednak nie został on spopularyzowany, gdyż jeszcze wtedy uznawany był za zbyt egzotyczny i śmiały.
W latach 30-tych, w czasie prohibicji wielu Amerykanów podróżowało w obrębie regionu Morza Karaibskiego, min. na Kubę, gdzie nie obowiązywał zakaz picia alkoholu. Mieszkańcy Stanów Zjednoczonych zaznajomili się z tradycyjną muzyką i tańcem kubańskim, i przywieźli je ze sobą do Ameryki.
Tam na skutek fuzji muzyki kubańskiej z jazzem, który opanował Amerykę w latach 50-tych, powstał nowy gatunek muzyczny – mambo.
Spowodowało to powstawanie coraz to nowszych interpretacji ruchowej rumby. Tempo tańca uległo w zwolnieniu, a ruchy stały się bardziej leniwe.

Dziś owa rumba jest bardzo popularnym tańcem, za sprawą londyńskiego nauczyciela Pierre’a Laffitte’a, który wraz ze swoją partnerką Doris Lavelle, był największym propagatorem tańców latynoamerykańskich w Londynie.

Mimo amerykańskich wpływów, rumba kubańska w swojej czystej formie przetrwała do dziś a Kubańczycy tańczą ją wciąż na ulicach, za dnia i w nocy. Europa natomiast powoli kieruje swoje zainteresowanie w stronę korzeni tego tańca, sprowadzając z Kuby profesorów tańca na organizowane festiwale taneczne, podczas których nauczyciele prowadzą warsztaty taneczne z tradycyjnych tańców kubańskich.

Stopka autorska: rumba – http://www.latinproject.pl