Siedmiu władców Rzymu – początek Wiecznego Miasta

Historycy nie są zgodni co do dokładnego okresu powstania miasta Rzym. Jest to temat, który sprawia trudności. Nie mniej  od czasów cesarza Warrona (I w. p.n.e.) za umowną datę założenia miasta przyjmuje się rok 753 p.n.e. Założyciele Rzymu i jego pierwszym władcą uważany jest Romulus, potomek trojańskiego Eneasza. Jak głosi tradycja, Romulus wraz ze swoim bratem Remusem został wykarmiony przez wilczycę, po czym w miejscu tym wybudował Wieczne Miasto.

Na następcę Romulusa został wybrany Sabińczyk Numa Pompiliusz (715-672 p.n.e.). To za jego panowania powstała w mieście świątynia Janusa, która otwierano jedynie na czas wojny. Przypisuje się mu również stworzenie stanu kapłańskiego, sprowadzenie westalek oraz podział tygodnia na dni pomyśle i niepomyślne (dies fasti i dies nefasti).

W latach 672-640 Rzymem władał Tullus Hostiliusz. Władca ten powrócił do militarnej i ekspansywnej polityki Romulusa. Jego łupem padła m.in. Alba Longa oraz szereg innych osad. Według legendy jego panowanie zakończyli sami bogowie. Nieprzychylni nowemu władcy zesłali na miasto zarazę, która również pochłonęła króla.

Po śmierci Tullusa kolejnym królem Rzymu został Ankus Marcjusz (640-616 p.n.e.), wnuk Numy Pompiliusza. Ankus w przeciwieństwie do swojego poprzednika miłował się w budownictwie. To za jego panowania powstał pierwszy port w Ostii oraz pierwszy most na Tybrze. Jeszcze w czasach Ankusa, to Rzymu przybył niejaki Lukumon z etruskiego miasta Tarkwinie.

Po śmierci władcy Lukomun przybrał imię Tarkwiniusz i został następcą zmarłego króla jako Tarkwiniusz Stary (616-578 p.n.e.). Tarkwiniusz będą pod ogromnym wrażeniem dzieł swojego poprzednika, kontynuował jego pracę. Rozpoczął budowę wielkiego cyrku (Circus Maximus) oraz kanału drenażowego nazwanego później Cloaca Maxima. Kanał ten przyczynił się do osuszenia pobliskich bagien, na których zbudowane zostało Forum Romanum.

Następcą Tarkwiniusza Starego został Serwiusz Tuliusz (578-534 p.n.e.). Władca ten zasłynął głownie z budowy murów okalających miasto, tzw. murów serwiańskich. Wniósł również duży wkład w reformę wojska. Na nowo zorganizował armię rzymską, która od tamtej pory dzieliła się na centurie. Panowanie tego władcy przerwał zamach stanu, którego organizatorem był zięć Serwiusza, Tarkwiniusz.

To właśnie Tarkwiniusz Pyszny (534-509 p.n.e.).  Został następcą Serwiusza Tuliusza. Okazał się on jednak bezwzględnym i brutalnym władcą, za co został wypędzony z Rzymu w roku 509 p.n.e. Wygnanie Tarkwiniusza kończy panowanie władców w tym mieście a rozpoczyna nową forme ustroju Republikę.

Rody rzymskie, były rodami patriarchalnymi, najważniejszą osobą w rodzinie był ojciec, który miał władze niemal absolutną.  Zgodnie z tradycją, Rzymianie podzieleni byli na 300 rodów zwanych gentes. Rody te tworzyły 30 kurii, które ostatecznie łączyły się w 3 tribus. Przedstawiciele możnych rodów tworzyli radę (senatus), decydującą o najważniejszych sprawach w państwie. W czasie wojny przywództwo nad armią przejmował król (rex), który był wybierany przez kurię. W czasie pokoju rex, był najwyższym sędzią i kapłanem. Pozostałe kompetencje pozostawały w rękach senatu. Społeczeństwo Rzymu okresu wczesnego składało się zasadniczo z dwóch grup: patrycjuszy (dawna organizacja rodowa, służąca w wojsku jako equites, czyli konnica) oraz plebejuszy (ludzie wolni, posiadający ziemię, rzemieślnicy, handlarze, stanowiący trzon piechoty w armii).

Stopka autorska: legendy – http://www.polskatradycja.pl/folklor-regionalny/legendy.html