Skoki spadochronowe: od renesansu do Rewolucji Francuskiej

Zaczęło się w czasie renesansu we Włoszech. Przełom miał miejsce w rewolucyjnej Francji pod koniec XVIII wieku. Jak rozwijały się skoki spadochronowe w ich najwcześniejszym stadium?

Co zrobić, żeby spadać wolniej? Czy da się unosić w powietrzu niczym liść? Albo zeskoczyć z wieży i nie zrobić sobie krzywdy? Ludzie pytali o to od zawsze. Jednak najczęściej nie potrafili znaleźć sposobu na opracowanie metody, która by na to pozwalała. Zmianę przyniósł renesans. To wtedy skoki spadochronowe (choć wówczas inaczej nazywane) pojawiły się jako koncepcja. \

Anonimowy prekursor

Kto dokładnie ją stworzył – nie wiadomo. Pierwszy rysunek dokumentujący pomysł wykorzystania czegoś w rodzaju spadochronu jest anonimowy. Pojawił się w latach siedemdziesiątych XV wieku we Włoszech. Pokazuje mężczyznę wiszącego na materiale rozciągniętym na dwóch skrzyżowanych drągach. Powierzchnia tego wynalazku jest jednak zbyt mała, żeby mogła go unieść. To jednak początek dążeń do tego, aby skoki spadochronowe stały się rzeczywistością.

Kilkanaście lat później koncepcja, na które opierają się skoki spadochronowe zostaje dopracowana. Stoi za tym Leonardo da Vinci, geniusz zajmujący się wszystkimi dziedzinami życia. Jego projekt ma znacznie lepsze proporcje, zachowuje jednak kształt piramidy, u podstawy której rozpięty jest materiał.

Leonardo urzeczywistniony

To urządzenie umożliwia krótkie skoki spadochronowe, tego możemy być dzisiaj pewni. W roku 2000 spadochron skonstruowany według projektu Leonarda zbudował brytyjski skoczek Adrian Nicholas. Przetestował go i udowodnił, że renesansowy twórca potrafił zbudować urządzenie, które działa. Pięć lat później zginął, gdy w czasie skoku otworzył mu się zapasowy spadochron. Jak najbardziej współczesny zresztą.

Pomysł Leonarda został usprawniony przez żyjącego w drugiej połowie XVI wieku Wenecjanina i wynalazcę – Fausta Veranzio. Po udoskonaleniu projektu Veranzio zbudował urządzenie, które pozwalało spowalniać upadek znacznie efektywniej. Opisał je w książce, a później postanowił przetestować skacząc z wieży kościoła św. Marka w Wenecji. Miał wtedy sześćdziesiąt pięć lat. Skok się udał, został opisany przez Johna Wilkinsa trzydzieści lat później.

Skoki spadochronowe zdefiniowane

Skoki spadochronowe testował na sobie także Louis-Sebastien Lenormand. Francuz odbył swój pierwszy publiczny skok w 1783 roku (wcześniej testował spadochrony na zwierzętach). Dwa lata później dokonał rzeczy, która na stałe wpisała się w historię lotnictwa. Wymyślił słowo parachute, używane na określenie spadochronu w języku francuskim i angielskim. Jak? Po prostu dodając przedrostek para (czyli przeciw) do słowa chute (fr. spadać).

Już wkrótce skoki spadochronowe nabrały nowego znaczenia. W 1785 roku rozrywka i zagadnienie badawcze znalazło zastosowanie praktyczne. Jean-Pierre Blanchard wykorzystał spadochrony jako środki bezpieczeństwa w balonie na gorące powietrze. Osiem lat później miał okazję przetestować swój pomysł. Jego balon eksplodował, a on sam zdołał przeżyć właśnie dzięki spadochronowi.

Od tego czasu skoki spadochronowe stały się dziedziną użyteczności publicznej, a prace nad coraz lepszymi rozwiązaniami nabrały znacznie większego tempa. Ale to już zupełnie inna historia.